HOE HET VIRUS MENSEN IN ARMOEDE DUBBEL ZO HARD TREFT.
Deze brief werd geschreven door Yves Bocklandt. Coördinator van Filet Divers. 1 van de 5 verenigingen waar armen het woord nemen binnen STA-AN. Ook zij, net als vele anderen, moesten deze week noodgedwongen de deuren sluiten. Onderstaande brief is een uiting van de machteloosheid die heerst bij heel wat collega’s. En dat net op het moment dat de meest kwetsbaren dubbel zo hard worden getroffen door de maatregelen.
Hoe het virus de kwetsbaarsten dubbel zo hard treft.
De ‘lockdown-die-zo-niet-genoemd-
De corona-maatregel heeft onze werking voor mensen in armoede op 1 week tijd helemaal plat gelegd: geen groepsactiviteiten, geen onthaal en ontmoetingswerking, geen openingsmomenten….
Niks, dan doodse stilte en bang afwachten op wat mogelijks komt….
Voor mij zie ik Silvia(*) met haar drie kinderen op een klein appartement.
Gisteren vroeg ze me nog hoe ze dit kon aanpakken? Je kan toch niet heel de tijd binnen zitten? De kinderen buiten laten vindt ze te risicovol… En zo zonder tuin ben je in een woning met 2 slaapkamers al snel rond.
Veel vragen waar mensen mee zitten en een doorheen de dagen die komen, oplopende spanning…Waar zal dit toe leiden?
Daarnet belde me een man op. Als bediende in de horeca is hij nu werkloos. Zonder kans op technische werkloosheid komt hij snel in de moeilijkheden. De facturen blijven komen. Het betalen van voeding wordt lastig. Waar kan ik terecht, vraagt hij.
“Ik bel je terug”, hoor ik me zeggen, want op dit moment weet ik het niet.
Ik denk aan Raymond(*), die met zijn vrouw en 2 kinderen in de grootstad leeft.
Al jaren leeft hij zonder inkomen in een kwetsbare situatie. Hij houdt zich staande via allerlei vormen van tijdelijk werk, noodhulp en zorginitiatieven die af en toe ter hulp schieten.
Nu hij de deur niet meer uit kan, vraag ik me af hoe dit gezin zich zal redden.
Hoe lang zal het duren voor het broze ijs onder hun voeten smelt als sneeuw voor de zon?
En waar kan Leo(*) schuilen? Hoe blijf je in jouw kot, als je geen kot hebt?
De opvang voor dak -en thuislozen, noch de sociale kruidenier, heeft niet de mogelijkheid om 10m² aan te bieden aan elke bezoeker en sluit noodgedwongen.
Het zijn verwarrende tijden.
Ik zit hier gekluisterd terwijl ik weet heb van zoveel mensen in een kwetsbare situatie die door de maatregelen dubbel hard getroffen worden.
Wellicht delen veel welzijnswerkers dit gevoel met mij. Een soort van machteloos toezien. Een gedwongen huisarrest net nu de nood zo hoog is.
Maar niks doen is geen optie.
We starten nu al telefooncirkels op en bellen, met regelmaat, naar mensen in kwetsbare situaties. We luisteren naar hun ervaringen en hopen op die manier in nauw contact te blijven. Ondersteunend op afstand. Door deze contacten hopen we nieuwe manieren te vinden om hen bij te staan.
We blijven bereikbaar : telefonisch, per mail, online.
Maar het blijft zo onwezenlijk
deze afstand
net nu.
Hoe een virus alles lam legt
en iedereen treft
De kwetsbaarsten het hardst.
*de namen werden om privacyredenen vervangen door andere namen